[ Pobierz całość w formacie PDF ]
rogu. Teczka zamykała się na górze na kolorowy zamek. Mieliśmy w niej trzymad książki i prace.
Korzystałem ze swojej z ogromną starannością zawsze pamiętałem, by z powrotem włożyd do niej
książki, gdy nie były mi już potrzebne.
Moja ławka znajdowała się na koocu klasy przy oknie, oklejonym kolorowym papierem i rysunkami
uczniów, skąd mogłem patrzyd na dzieci w klasie i nie musiałem nawiązywad kontaktu wzrokowego z
żadnym z nich. Nie przypominam sobie żadnych imion ani twarzy dzieci z mo�jego pierwszego roku w
szkole zawsze czułem, że są czymś, z czym muszę sobie poradzid i rywalizowad, w czym muszę
odnajdowad drogę, a nie osobami, które należy poznad i się z nimi bawid.
Często gdy stałem lub chodziłem po klasie, trzymałem ręce złożone razem na piersiach. Czasem zginałem
pal�ce, a potem odginałem któryś z nich i po prostu stałem z jednym lub kilkoma palcami sterczącymi w
kierunku sufitu. Pewnego razu podniosłem środkowy palec i byłem zdziwiony, gdy jakiś chłopiec
podszedł do mnie i powie�dział, że przeklinam. Jak palec może przeklinad?", zapyta�łem, ale zamiast mi
odpowiedzied, chłopiec zawołał nauczy�cielkę, która natychmiast zbeształa mnie za niegrzeczne
zachowanie.
Naprawdę polubiłem poranne apele. Po pierwsze, były przewidywalne, odbywały się każdego ranka o tej
samej porze. Nauczycielka kazała nam ustawiad się w porządku alfabetycznym przed klasą, a następnie
szliśmy gęsiego do auli. W auli przechodziliśmy przed dziedmi z innych klas, które siedziały cicho w
równych rzędach, a następnie sia�daliśmy na koocu. Sztywny porządek i rutyna uspokajały mnie i często
siedziałem na podłodze w auli z zamkniętymi oczami, kołysząc się lekko i mrucząc do siebie robiłem tak
często, gdy byłem odprężony i zadowolony.
Najlepszą częścią każdego apelu było śpiewanie pieśni, ja najbardziej lubiłem Hes Got the Whole World
in His Hands i Oats, Peas, Beans and Barley Grow . Zamykałem oczy i w skupieniu słuchałem, jak śpiewają
inne dzieci, a nuty zlewały się w uspokajający, równy i płynny rytm. Przy muzyce zawsze czułem się
spokojny i szczęśliwy. Apel był najciekawszą częścią mojego szkolnego dnia.
Wraz z moim pierwszym Bożym Narodzeniem w szkole nadeszły tradycyjne jasełka. Dostałem rolę
jednego z pasterzy
A ^
ir ł
Byłem przerażony na myśl o wystąpieniu przed całą szko�łą dziedmi, nauczycielami i rodzicami i bardzo
się de-nerwowałem, nie chciałem przymierzyd kostiumu pasterza ani rozmawiad na ten temat z
nauczycielem. W koocu zain�terweniowała matka, która łakociami przekupiła mnie, bym wystąpił. Przez
cały czas na scenie patrzyłem w podłogę, ale mimo to rodzice powiedzieli mi, że są ze mnie dumni. Po
jasełkach nie chciałem zdjąd kostiumu, więc rodzice przekonali moją nauczycielkę, by pożyczyła mi go na
ferie świąteczne. Tamtej i każdej kolejnej nocy aż do Nowego Roku spałem w opooczy i kapeluszu
pasterza.
Miałem trudności z nauką w klasie ciężko było mi się skoncentrowad, gdy inne dzieci rozmawiały między
sobą i gdy ktoś chodził lub biegał po korytarzu za drzwiami. Nie potrafię ignorowad hałasów z zewnątrz,
więc często zaty�kam uszy palcami, by się skoncentrowad. Mój brat Steven ma ten sam problem i kiedy
chce poczytad lub pomyśled, wkłada zatyczki do uszu.
Gdy coś pisałem, przesiadywałem nad każdą literą, sło�wem i kropką. Jeśli zauważyłem plamę lub błąd,
ścierałem wszystko i zaczynałem od początku. Przez to dążenie do perfekcji czasem pracowałem w
ślimaczym tempie i koo�czyłem lekcję bliski wyczerpania, lecz nie miałem czym się pochwalid. Jednak
nawet wtedy się nie martwiłem, że nauczycielka uzna mnie za lenia lub nieuka, i nigdy nie dbałem o to,
co myślą o mnie inne dzieci. Nie rozumiałem idei uczenia się na własnych błędach.
Pisanie zawsze było dla mnie katorgą. Męczyłem się przy pewnych literach, szczególnie g" i k",
ponieważ po prostu nie mogłem zapamiętad, jak się je pisze. Dwiczyłem pisanie g" i k" całymi rzędami,
kartka za kartką, ale ich pętelki i ramiona były niezgodne z moją intuicją, więc mi�nęło wiele czasu,
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
